Kimsesizm - Kimsesist

I.
Pardon, size dokunabilir miyim?
Uzun zamandır hiç kimseye dokunmuyorum da.
Anneme sarılıyorum bazen sırf birisine dokunmuş olmak için.
Annem beni deli sanıyor.
Pardon, sizin anneniz sizi deli sanıyor mu hiç?
Beni sarıyor
karanlık.
Kıpkırmızı büyük perde.
Işığa göğüs geren kıpkırmızı büyük bir perde
Zar zor açılırken gözlerim,
şöyle bir etrafa atıyorum onları.
Ellerimle aralanıyor perde.
Annem yine masamı toplamış
bıraktığım yerde değil hiç kimse!

II.
Ayaklarımın hepsi yerde.
Evet eminim, saydım, iki taneler.
Halı, üçlü priz, dökülmüş saçlarım;
sigara külü, sigara külü, sigara külleri.
Ah, işte bak! Yüzümden düşen bin parça
hepsi de burada işte bak!
Düşmüşler meğerse.
Şeytanın günahını boşuna aldık, alıp götürmemiş.
Şeytanın yüzümden düşenler üzerine kurduğu ticari bir planı yokmuş.
Şeytan bile gelmemiş yanıma.
Şeytan aslında hiç yokmuş.

III.
Otobüse bindiğimde
yanıma oturan bir kol koluma zarurî değdiğinde,
en son ne zaman birisine dokunduğumu -öyle ya da böyle-
hatırlayamadım ben, o yüzden soruyorum:
Size dokunabilir miyim?
Benim belki evet;
evet, belki benim duygularım cüzzamlıdır.
Bilemiyorum, aklım kendisinden pek emin değil.
Sanki ayaklarım bağlı bir vaziyette bir trene atılmışım,
bir yerlere gidiyorum fakat yol benim yolum değil...