-yor

Kafamı kesip yedim.

Tadı biraz bana benziyor.

Uykum geliyor sonra,

   kellemi tuttuğu gibi yatağa fırlatıyor.

Dünyanın en ağır kadını sırtımda oturuyor.

Delinin biri çakmağın ışığında bir şeyler karalıyor.

Yol gitgide daralıyor.

Ankara garından ayrılıyor bir tren

   dünyaya doğru ilerliyor.

Vagonlar bomboş.

Makinist raylara uzanmış

   çocuk gibi ağlıyor.

Balonlar patlıyor Nini

Şimdiki zamanın -yor eki tecavüze uğruyor

Bütün bunlar, hepsi,

   hepsi şu anda oluyor.

- Kelebek kozalanıp tırtıl olurken -

Bir bebek kusuyorum kucağıma.

Kanlar içinde kollarımda yatıyor.

Peki neden ağlamıyor Nini?

Ölmüş mü?

Ölmek nasıl bir şey peki?

Hiç kimse görmüş mü?

Bilmiyorum.

Ama düşünmeli her insan

   "Şimdi ölecek olsam

      gözümün önüne kimler gelir?" diye...

Sâhi,

   hazır ölmek demişken...

Neden birlikte bir yerlere gidip

   biraz ölmüyoruz?

Raymond Dufayel